Wspomnę tylko, że młoda histeryzuje średnio 3 razy w ciągu dnia, każdy z jej ataków trwa min. 40 minut, a próby jego zakończenia kończą się zazwyczaj jeszcze większymi łzami i jeszcze większym krzykiem.
Matka z kolei "gra" na flecie. Słowo gra niestety w jej przypadku jest kompletnie nie na miejscu. Nawet ja nie będąc specem od gry na instrumentach mogę "dostrzec" mnóstwo nieczystości.
I wręcz nie mogę doczekać się poznania drugiego dziecka, które nie dość, że urządza podobno jeszcze większe histerie niż młoda, to "gra" na powyższym instrumencie.
Mama: powiedz mi czy jest w tym domu ktoś normalny?
D: poza mną nikt.
(Trafił swój na swego!)
Zurich jak na złość postanowił pokazać swoje brzydsze oblicze i codziennie zalewa nas nową porcją deszczu. Już przestałam podśpiewywać "o jak ja kocham to miejsce". Znów dopadło mnie zniechęcenie, ale liczę, że to tylko chwilowy dołek, z którego szybko się odkopię.
Póki co z czystym sumieniem żegnam i życzę miłego dnia!
Panna D.
