Przystanek III- Siena cz. I

Siena od kilku lat gościła w czołówce listy "włoskie miasta, które koniecznie muszę odwiedzić". Ba od dłuższego czasu znajdowała się na pierwszej pozycji. Toskańska perełka, w której pokładałam wielkie nadzieje. Dla większości turystów numer jeden Toskanii to Florencja, ale duża część mieszkańców tego regionu przypisuje ten numer Sienie.
Miasto pokochałam w wieku 16 lat, kiedy to w mej głowie zagościł pomysł studiowania na tamtejszym uniwersytecie. Przez kilka dni wertowałam kolejne strony internetowe, mapy szukając wszystkich niezbędnych informacji. Niestety strona uniwersytetu była w języku włoskim co szybko spowodowało, że brakło mi cierpliwości w tłumaczeniu i zaniechałam tego pomysłu (oczywiście już wtedy uważałam język włoski za najpiękniejszy na świecie).
Jakaż więc była moja radość, gdy moja host- rodzina postanowiła udać się na termy. Pierwszy raz byłam wdzięczna, że moje zatoki są w opłakanym stanie. Pozostawiono mnie w Sienie i mogłam samotnie rozkoszować się poznawaniem miasta. Kierując się gdzieś w stronę centrum (stwierdziłam, że szkoda czasu na poszukiwania inf. turystycznej skoro można spożytkować go na zwiedzaniu) pierwszym miejscem, na które natrafiłam był właśnie uniwersytet. Studenci prawdopodobnie zasiadają już w salach, bo nie spotykam nikogo.

Jak Siena to Il Campo. Słynny plac otoczony zabytkowymi kamieniczkami i Torre del Mangia (wieża). Kilkadziesiąt kawiarenek, ristoranti i turyści (także ci z Polski;)). W Zurichu chodzimy poleżeń na trawie. Tutaj całymi dniami można spotkać turystów i mieszkańców wylegujących się na środku placu.

Kolejne kręte i ciemna uliczki prowadzą mnie do chluby Sieny- XXII wiecznego Duomo. Jak chyba każda włoska katedra (czy to ta w Mediolanie, Como czy Orvieto) wzbudza zachwyt. Biel wspaniale komponuje się z błękitem nieba.

Nie można nie wejść do środka. No tak i biglieti. Zapomniałam już, że za przyjemności trzeba płacić. Wnętrze robi jeszcze większe wrażenie. Cudowne ścienne malowidła, gwiaździsty sufit, liczne ołtarzyki i zwiedzający. Masa zwiedzających.

Niestety mój aparat nie jest przystosowany do robienia fotek we wnętrzach. Piękno onieśmiela nawet jego.

Do tematu Sieny jeszcze powrócimy. A przynajmniej ja. 
Pozdrawiam, Panna D.